Rozdział IV

Delikatnie nacisnąłem klamkę. Wszedłszy po cichu do szpitalnie sali zobaczyłem Lor przypiętą do aparatury i kroplówki. Poczułem ucisk w sercu. Dziewczyna była taka drobna, bezbronna. W tym momencie za wszelką cenę chciałem ją ochronić przed niebezpieczeństwami świata. Miri opowiedziała mi całą historię. Jak można być takim bydlakiem, żeby tłuc własną żonę. Jeżeli jeszcze raz dowiem się, że Lorena cierpi przez swojego męża nie daruję mu tego. Usiadłem na krześle przy jej łóżku. Złapałem jej drobną dłoń, która była taka zimna. Zamyślony spojrzałem w okno. Przed oczami pojawiła mi się sytuacja, kiedy razem z Lor poszedłem nad wodospad. Pamiętam, że wrzuciłem ją do wody. Była na mnie taka zła. Chciała wracać do domu, ale przekonałem ją żebyśmy jeszcze trochę zostali. Usiedliśmy na wielkim kamieniu i zagadaliśmy się. Wtedy również kochaliśmy się. Daliśmy ponieść się emocjom. Mimo tego, że nie byliśmy parą zrobiliśmy to. Lorena była niedoświadczona. To był jej pierwszy raz. Potem już nie spotkaliśmy się. Wyjechałem z Camas. Oczywiście dzwoniłem do niej, próbowałem się skontaktować, ale bezskutecznie. Dostałem tylko smsa, żebym nigdy więcej do niej nie dzwonił. Myślę, że wtedy ją skrzywdziłem. Nie chciałem tego zrobić, ale jednak złamałem jej serce. Ona oczekiwała czegoś więcej, a ja nie byłem gotowy na poważny związek. Lorena nie była i nie jest mi obojętna. Teraz to wiem. Z moich zamyśleń wyrwał mnie delikatny uścisk. Spojrzałem na twarz Loreny, która patrzyła na mnie smutnym wzrokiem.

- Lorena! Obudziła się śpiąca królewna. – uśmiechnąłem się w jej stronę. Z oczu Loreny popłynęły łzy. Odruchowo dotknęła swojego brzucha. Wybuchła jeszcze większym płaczem, kiedy zorientowała się, że dziecko jest w dalszym ciągu jej częścią. Przytuliłem ją do siebie zdecydowania. W tym momencie do sali weszła Miriam. Zastawszy całą sytuację uśmiechnęła się szeroko. Oderwałem się od Loreny zajmując swoje miejsce przy łóżku.

- Jak się czujesz? – zapytała Miri.

- Nie wiem co mam ci powiedzieć. Fizycznie czuję się tylko troszeczkę osłabiona, ale psychicznie… Miri jak on mi mógł coś takiego zrobić? Mi! Co ja mówię?... Dziecku. Nie wiem jak mam ci dziękować, jak mam dziękować wam. – w tym momencie Lorena spojrzała na mnie. – Bardzo wam dziękuję. – rozpłakała się na dobre. Miriam podeszła do dziewczyny oraz mocno przytuliła ją. Po chwili oderwały się od siebie.

- Kochana… Upadając uderzyłaś się o coś stąd te krwawienie. Na szczęście z dzieckiem jest wszystko w porządku, ale musisz na siebie uważać o co razem z Sergio zadbamy. Pod żadnym pozorem nie możesz się denerwować. To może zaszkodzić zarówno tobie jak i temu maluchowi. Jutro będziesz mogła wyjść ze szpitala. Zrobimy ci tylko jeszcze kontrolne USG. – Miriam poinstruowała Lorenę na co ta tylko uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Jej ręce w dalszym ciągu spoczywały na brzuchu. Ten widok bardzo mnie rozczulił. Nie jestem jakimś tkliwym mazgajem, ale widok Lor obejmującej swoje nienarodzone dziecko był piękny. Miri poszła zajmować się resztą swoich pacjentek. Między mną a Loreną zapadła niezręczna cisza. Przyglądaliśmy się sobie. W końcu Lorena przerwała milczenie trwające między nami.

- Sergio. Naprawdę bardzo ci dziękuję. Gdybyś nie wrócił wcześniej nie wiem jak skończyłaby się cała sytuacja. Miriam pewnie powiedziała ci o wszystkim. Nie mam jej tego za złe. Masz prawo wiedzieć o tym, że uciekłam od sadystycznego męża.

- Lorena on nie ma prawa podnosić na ciebie ręki. Musisz zgłosić wszystko na policję. Ten bydlak nie może czuć się bezkarny. – powiedział

- Nie mam dowodów na to, że znęcał się nade mną. Nigdy nie zrobiłam obdukcji. Tak bardzo się tego wstydziłam i tak bardzo się bałam.

- Ty nie masz się czego wstydzić. To ten skurwiel powinien smażyć się w piekle! – zerwałem się z krzesła, które runęło z hukiem na ziemię. Niepotrzebnie się uniosłem. Podniosłem krzesło oraz usiadłem– Przepraszam. Obiecuję, że nie pozwolę Cię skrzywdzić. Wiem! Skoro jutro wychodzisz co powiesz na wycieczkę do Sevilli, do moich rodziców. Mam tydzień wolnego, więc myślę, że to dobry pomysł. Moja mama na pewno ucieszy się na twój widok. Wiesz, że bardzo cię lubi.

- Nie chcę robić ci kłopotu. – Lorena zaczęła się wykręcać

- Nie wygaduj głupot. I tak miałem wybrać się do nich w odwiedziny. No błagam. Nie daj się prosić. Poznasz moją bratanicę Danielę. Jest urocza. – zacząłem przekonywać Lor

- Miri opowiadała mi o niej. Śliczna dziewczynka. Widziałam ją na zdjęciu w twoim domu. – powiedziała – Błagam nie patrz tak na mnie. – Lorena zaczęła chichotać. – No dobrze niech ci będzie.- Zadowolony podniosłem się z krzesła. Odruchowo zbliżyłem swoją twarz do twarzy dziewczyny. Złożyłem delikatny pocałunek na jej ustach. Lorena oddała mi pocałunek, lecz po chwili odwróciła twarz.

- Chyba powinieneś już iść. Jest późno, a rano wychodzę ze szpitala i jedziemy do Sevilli. Oboje powinniśmy się porządnie wyspać. – powiedziała nie patrząc na mnie.

- Tak masz rację. Dobranoc. – Pocałowałem jej dłoń i wyszedłem poniekąd zawiedziony. Boże! Ramos co się z tobą dzieje. Wsiadłem do auta i wróciłem do domu. Wziąłem szybki prysznic. Leżąc w łóżku w dalszym ciągu myślałem o niej, o Lorenie. W końcu jednak zmorzył mnie sen.

                                                           ~”~

Następnego dnia:

Z samego rana miałam kontrolne badanie USG. Niestety Miriam ma na popołudnie, więc tego dnia poprowadził mnie inny lekarz. Wszystko z dzidziusiem w porządku. Po badaniu przyjechał Sergio i zabrał mnie do domu. Prawie całą drogę milczeliśmy. Dzisiejszej nocy śnił mi się. Nie pamiętam dokładnie co mi się śniło, ale to był bardzo przyjemny sen. W domu wzięłam prysznic. Dopakowałam również parę rzeczy do walizki, którą rano przygotowała mi Miriam. Panna Ramos odwiozła nas na lotnisko na którym czekał na nas prywatny samolot. Tłumaczyłam Sergio, że nie potrzebnie go wynajął. On stwierdził, że jest to samolot klubowy, więc nie poniósł żadnych kosztów. Poza tym uważa, że będzie nam tak wygodniej. Muszę przyznać, że miał rację. Całą drogę spędziliśmy w miłej i spokojnej atmosferze, bez tłumu wokół nas. W międzyczasie graliśmy w karty, oglądaliśmy film. Unikałam jednak temat wczorajszego pocałunku. To nie powinno się zdarzyć. Tak, czy siak mam męża. Kiedy dolecieliśmy do Sevilli z lotniska odebrał nas Rene – brat Sergio i Miri. Z całej trójki był najstarszy. Nie znam go, aż tak bardzo. Właściwie nigdy nie przyjaźniliśmy się. Nasze stosunki były koleżeńskie i nic więcej. Rene pomógł nam z bagażami.

- Mam nadzieję, że nie wychlapałeś nikomu o naszym przyjeździe. – powiedział Sergio

- Przecież ci obiecałem. W domu powiedziałem, że jadę do urzędu załatwić sprawy podatkowe. – obruszył się starszy Ramos. – Lor muszę przyznać, że wyglądasz olśniewająco z brzuszkiem. Pamiętam cię jako nastolatkę, która razem z moją siostrzyczką nie rozstawała się na krok. Dziewczyna z ciętym języczkiem. Nadal jesteś taka pyskata i bojowa?

- Nie. Teraz wszystko się zmieniło. Kiedyś trzeba było wydorośleć. – zaśmiałam się serdecznie

- Nie wiedziałem, że przeniosłaś się do Madrytu. Naprawdę gratuluję ci potomka. Ach dziecko to wspaniała sprawa. – Rene westchnął rozanielony wywołując u mnie i Sergio napad śmiechu. Po jakimś kwadransie podjechaliśmy pod dom otoczony bramą. Posiadłość znajdowała się na obrzeżach Sevilli z dala od centrum. Było tu naprawdę cicho i spokojnie. Rene zaparkował na podjeździe. Cała nasza trójka wysiadła z samochodu. Wziąwszy walizki weszliśmy po cichu do domu. Mieszkanie wyglądało naprawdę uroczo. Nie było urządzone w jakimś ekstrawaganckim stylu. Na korytarzu znajdowało się dużo rodzinnych zdjęć. Weszliśmy do salonu w którym znajdowała się starsza kobieta. Doskonałe ją pamiętam. Mama Sergio- Paqui. Spojrzała na nas zszokowana, zerwała się z kanapy i rzuciła młodszemu synowi na szyję. Poczęła całować go w oba policzki.

- Mamo! Nie rób mi siary. – powiedział Sergio w żartach. Paqui dopiero teraz zauważyła moją osobę. Podeszła do mnie i mocno przytuliła jak członka własnej rodziny.

- Lorenka. Jak dawno cię nie widziałam. Wyrosła z ciebie naprawdę piękna dziewczyna. – powiedziała z uśmiechem na ustach. – Jesteś w ciąży. Gratulację kochana. Siadajcie, a ja przygotuję coś do picia. Czego się napijesz? – zwróciła się do mnie serdecznie pani Paqui. 

- Wody. – powiedziałam

- A ja kochana mamusiu napił bym się czegoś zimnego. – powiedział Sergio z udawaną zazdrością. Paqui zaśmiała się i po chwili zniknęła w kuchni. Rene ulotnił się gdzieś, a ja zostałam sama z Sergio.

- Wieczorem porywam cię na spacer. Musimy porozmawiać. – Sergio zabrzmiał bardzo poważnie. Skinęłam tylko głową. Paqui wróciła z tacą pełną napojów. Wzięłam szklankę z wodą. Cała nasza trójka usłyszała grumot dochodzący ze schodów. Ktoś szybko z nich zbiegał. W przedsionku salonu pojawiła się mała dziewczynka. Na oko miałam jakieś 6 lat. Uczesana w kucyka pisnęła uradowana. Wystrzeliła jak torpeda w stronę Sergio, który podniósł się z kanapy. Wziął małą na ręce obracając się z nią o 360 stopni.

- Mój kochany wujek! – krzyknęła uradowana dziewczynka. – Bardzo, ale to bardzo mocno za tobą tęskniłam. Wiesz, że oglądałam każdy twój mecz. Ta brama którą strzeliłeś głową była super. Wszystkie dziewczynki w klasie mówiły, że jesteś bardzo ładny wiesz? – powiedziała Daniela obejmując Sergio za szyję. Rozgadała się jak mała katarynka. Nie sposób było jej przerwać. Ramos usiadł z nią na kanapie. – A co to za ładna pani? – dodała

- Cześć. Jestem Lorena, koleżanka twojego wujka. Ty pewnie masz na imię Daniela. Wiele o tobie słyszałam. Naprawdę nie mogłam doczekać się aż cię poznam. – powiedziałam. Dziewczynka zeszła z kolan Sergio. Następnie podeszła do mnie dając mi soczystego całusa w policzek. Daniela była naprawdę otwartym dzieckiem.

- Ale ma pani duży brzuch. – Dani wskazała z zaciekawieniem palcem na mój brzuch – Wygląda jak piłka. – zaśmiała się beztrosko wywołując i u nas napad śmiechu

- Wiesz tam w środku jest dzidziuś. – powiedziała Paqui biorąc małą na kolana. Daniela spojrzała na mnie z jeszcze większymi oczami. – Niedługo będzie obiad.

- A gdzie jest Vania i tata? – zapytał Sergio

- Vania pojechała na pokaz do Mediolanu, a ojciec … - pani Paqui nie zdążyła dokończyć. W progu pojawił się tata Sergio – Jose Maria

- Witaj synu. Zrobiłeś nam wielką niespodziankę. –podszedł i uścisnął syna – Kogóż to moje oczy widzą. Lorena drogie dziecko. – powiedział z przyjacielskim uśmiechem. Podszedł i przywitał się ze mną. 

Całe popołudnie minęło we spaniałej atmosferze. Obserwując Sergio stwierdzam, że naprawdę wydoroślał. Pięknym widokiem było to jak bawił się z Danielą na werandzie. A czym? Lalkami Barbie. Sergio trochę się krępował, ale w końcu tak rozkręcił się w zabawie, że zapomniał o bożym świecie. Wszyscy siedzieliśmy w ogrodzie. Poczułam taki spokój i bezpieczeństwo. Poczułam się jakbym była członkiem rodziny Ramosów. To było wspaniałe uczucie. Mój dobry nastrój udzielił się również dzidziusiowi. Poczułam jak delikatnie kopie mnie. Naprawdę niesamowite doznanie jako przyszłej matki. Moje dłonie błądziły po brzuchu dając maluchowi do zrozumienia, że jest bezpieczny. 

- Możemy się przejść? – Sergio podszedł do mnie. Skinęłam głową twierdząco. Wzięłam tylko sweterek, który narzuciłam na ramiona. Wieczory stawały się chłodniejsze. Poszliśmy do sadu na tyłach posiadłości. Usiadłam na ławeczce. – Lor ja chciałem cię przeprosić za ten wczorajszy pocałunek. Wiem, że nie powinienem tego zrobić, ale to było silniejsze ode mnie.

- Nic nie mów. Wczorajszy dzień był zwariowany. – ucięłam rozmowę. – Nie komplikujmy jeszcze bardziej sytuacji. Jest dobrze, tak jak jest. Jesteśmy przyjaciółmi i tylko to się liczy.

- A co jeżeli ja nie chcę być tylko przyjacielem? Co jeżeli oczekują czegoś więcej. – Sergio usiadł obok mnie łapiąc moją dłoń. – Może to wariactwo, ale tak właśnie jest. Chcę przy tobie być, opiekować i czuwać. 

- Sergio to wariactwo. Mam męża. – powiedziałam łamiącym głosem. – Wszystko co miałam zawdzięczałam Alejandro. Jestem bez grosza. Nie mogę ci nic zaoferować.

- To bez znaczenia. – powiedział

- Ty pochodzisz z innego świata. 

 - Nie obchodzi mnie to! – Sergio podniósł się z ławki.

- Teraz, ale potem będzie. – powiedziałam. – Nie chcę robić niepotrzebnego zamieszania. Kiedy wrócimy do Madrytu poszukam sobie jakiegoś mieszkania. Tak będzie lepiej.

- Lor. Będę przy tobie czuwał niezależnie od twojej woli. I czekał na ciebie. – Sergio podszedł do mnie składając pocałunek na moich spierzchniętych ustach. Jego dłoń zaczęła błądzić po moim brzuchu. Nie wiem czemu, ale oddałam mu pocałunek. Po chwili oderwałam się od Sergio i odeszłam bez słowa zostawiając go samego w sadzie. Zrobiło się późno i wszyscy wrócili do domu. Weszłam po cichu tylnymi drzwiami. Poszłam bezpośrednio do tymczasowej sypialni. Położyłam się na łóżku. Zwinięta w kłębek, zalana łzami zastanawiałam się co będzie. Sergio nie jest mi obojętny, ale nie wiem do końca co do niego czuję. Z drugiej strony jest też Alejandro, który jest moim mężem. Do niego nie czuję już nic. Tylko nienawiść za wyrządzone krzywdy. Po powrocie do Madrytu będę musiała uporządkować swoje sprawy… 
________________________________________________________________________________

Napadła mnie wena na to opowiadanie. Mam nadzieję, że spodoba się wam nowy rozdział. Martwi mnie jednak mała liczba komentarzy. Od razu chciałabym podziękować tym osobom, które oczywiście komentują. To właśnie dla was tworzę nowe rozdziały, ponieważ dodaje mi to twórczego kopa :D Oczywiście tradycyjnie miałam 1500 pomysłów na rozwój sytuacji, ale na coś jednak trzeba było się zdecydować. Czekam na wasze opinie i do następnego.
PS: Zastanawiam się nad powrotem na Triumf Miłości, ale nie wiem jak to będzie. Na razie mam do połowy napisany kolejny rozdział i chwilowy zastój weny. Mam nadzieję, że jednak powróci. Pozdrawiam serdecznie :*